বেলকণিৰ দক্ষিণ-পূৱ কোণাটোতে অৰুণিমাই অতি সযতনে এটা টাবত সৰু জাতৰ কমলা পুলি এটা ৰুইছিল । অৰ্নামেণ্টেল অৰেঞ্জ বুলি কয় ইয়াক সকলোৱে । তাইৰ চকুৰ আগতে পুলিটো লহপহকৈ বাঢ়ি এদিন আমোল মোলাই ফুল ফুলিবলৈ ধৰিলে । আহ কি যে সুন্দৰ গোন্ধ । কমলা ফুলৰ গোন্ধ – নেমু ফুলৰ গোন্ধৰ লগত একেই । অৰুণিমাই দিনটোত কেইবাবাৰো বেলকণিটোলৈ ওলাই আহি দীঘল দীঘল উশাহ লয়হি । মনটো অজান এক উল্লাহত ভৰি উঠে । সেই ফুলবোৰ সৰু সৰু সেউজীয়া মাৰ্বলৰ আকৃতিলৈ ৰূপান্তৰ হৈ কিছু পুৰঠ হোৱাৰ পিছত এতিয়া সোণসেৰীয়া ৰং ধৰিছে । ৰাষ্ট্রপতি ভৱনৰ বাগিছাত থকা কমলা গছ কেইজোপালৈ মনত পৰে তাইৰ । অকণমাণি , উজ্জ্বল পুৰঠ সোণৰ দৰে ৰঙৰ সুমথিৰা কেইটাই যেন তাইৰ বেলকণিলৈ ৰাষ্ট্রপতি ভৱনৰ বাগিছাৰ দৰেই প্রাচ্যুৰ্য কঢ়িয়াই আনিছে !
তাইৰ মৰমৰ সেই কমলজোপালৈ আঙুলিয়াই শ্যামে হঠাৎ তাইক সুধিলে :
: “মা, এই কমলাগছজোপা তোমাৰ বৰ মৰমৰ ন’ ?”
: “বৰ ভাল লাগে মোৰ এই গছজোপা । অকণমাণি যদিও কিমান পৰিপূৰ্ণ আৰু ৰং ৰসেৰে ভৰি পৰা এইজোপা গছ !”- তাই ক’লে ।
: “ এই গছজোপাৰ পৰা কমলা এটা লৈ মই যদি বহুত জোৰেৰে চেপা মাৰি দিওঁ- তেনে কি হ’ব বাৰু ?” শ্যামে গহীণ ভাবে অৰুণিমাক সুধিলে ।
: “ কিনো হ’ব আৰু ! সৰু হলেও ৰসেৰে ভৰপূৰ এই কমলাবোৰ । তুমি চেপি দিলে ইয়াৰ পৰা চৌ চৌৱাই ৰসেই ওলাব !” অৰুণিমাই ইষৎ হাঁহিৰে ক’লে ।
: “ বাৰু মা , এই কমলাবোৰৰ পৰা কি ৰস ওলাব। কমলা ৰসেই ওলাব নে ? ইমান সৰু কমলা । এটা সৰু বেলকণিৰ সৰু টাবত জন্ম হোৱা কমলা !”
অৰুণিমাই জোৰকৈ হাঁহি মাৰি শ্যামক ক’লে –
: “কিয় সৰু লৰাৰ দৰে কথা কৈছা শ্যাম - সৰু বেলকণিৰ সৰু টাব এটাত জন্ম হলেও এই কেইটা কমলা ভৰপূৰ ৰসেৰে ভৰি আছে । গতিকে তুমি ইয়াৰ এটা কমলা হেঁচিলে ইয়াৰ পৰা কমলা ৰসই ওলাব বাচা !”
এইবাৰ শ্যামে আৰু অধিক গহীণ হৈ ক’লে ,
: “ মা , কমলাটোৰ ভিতৰত কমলা ৰস আছে – সেয়ে তুমি হেঁচা মাৰিলে – ইয়াৰ পৰা কমলাৰ ৰসেই ওলাব । যদিও স্বাভাৱিক পৰিবেশত ডাঙৰ হোৱা নাই – তথাপিও এই কমলাটোৰ পৰা মিঠা মিঠা কমলা ৰসেই ওলাব । কাৰণ কমলাটোৱে নিজৰ ভিতৰত মিঠা কমলা ৰস ভৰাই থৈছে । যদি তিতা ৰস ভৰাই থয় – তেনে ইয়াৰ পৰা তিতা ৰসেই ওলাব- নহয় জানো ?”
: “ হয় , কিন্তু তুমি মোক কিয় এইটো কথা ক’লা শ্যাম – মই ঠিক ধৰিব পৰা নাই !” - এইবাৰ অৰুণিমাও কিছু গহীণ হৈ পৰিল ।
: “মা, জীৱনটোৱে যদি আমাক হেঁচা মাৰি ধৰে – চেপি খুন্দি পেলায় – আমাৰ মাজৰ পৰা সেই ৰসেই ওলাব –যি ৰস আমি ভিতৰত ভৰাই থৈছো । নহয়নে বাৰু ? যদি জীৱনৰ চেপাত আমাৰ মাজৰ পৰা দুখ , খং, গালি গালাজ ওলায় – ইয়াৰ অৰ্থ হব আমাৰ ভিতৰত এইবোৰ বস্তুৱেই ভৰি আছে । কিন্তু আমি যদি আমাৰ ভিতৰখন কেৱল মৰম , ভালপোৱা আৰু প্রেমেৰে ভৰাই থওঁ – জীৱনে যিমান হেঁচিলে, খুন্দিলেও আমাৰ মাজৰ পৰা কেৱল মৰম , ভালপোৱা আৰু প্রেমহে বাহিৰ হ’ব !” –শ্যামে শান্ত ভাবে ক’লে ।
অৰুণিমাৰ জীৱনৰ প্রতিটো কোঁহত কেৱল মৰম, ভালপোৱা আৰু আশাই ভৰাই থোৱা আছে । কেতিয়াবা জীৱনৰ কোনোৱা কেঁকুৰিত হয়তো অলপ বিষাদ , নিৰাশা বা নিৰানন্দই প্রৱেশ কৰে – সেয়ে তাই মাজে মাজে দুখৰ পুখুৰী খান্দে । কিন্তু শ্যামৰ কথাখিনিয়ে তাইক আজি আকৌ জীৱনৰ বিষয়ে নতুনকৈ ভাবিবলৈ সুবিধা দিলে। জীৱনৰ প্রতিটো দিনেই নতুন শিক্ষা , নতুন জ্ঞানৰ এটা পৃষ্ঠা হ’ব লাগে । যিদিনাই আমি জীৱনৰ পৰা এটা নতুন শিক্ষা, নতুন জ্ঞান ল’ব নোৱাৰোঁ, সেইদিনাই জীৱনটোৰ এটা পৃষ্ঠা অথলে যায় । তাইৰ গুৰু চেনচেই ড: ডাইচাকু ইকেডাই ঠিকেই কৈছিল “Life is a never ending struggle to grow” ।
লৰালৰিকৈ তাই দুখৰ পুখুৰীটো পুতি পেলালে । বেলকণিৰ আনটো টাবত ৰমক জমক কৈ ফুলি থকা খৰিকাজাঁই জোপাৰ পৰা আলফুলে চাৰিপাহ ফুল চিঙি আনিলে । দুহাতত ফুলকেইপাহ লৈ নাকৰ ওচৰলৈ আনি দীঘলকৈ দুবাৰমান উশাহ ল’লে । মনটো এক পবিত্র সুখানুভূতিৰে ভৰি উঠিল । বিশেষ কেতবোৰ গোন্ধ,সুৰ আৰু শব্দই মানুহৰ আবেগৰ পৃথিৱীখন ওলট পালট কৰি দিব পাৰে । ঘন্টাৰ পিছত ঘণ্টা নষ্টালজিয়াত ডুবাই ৰাখিবলৈ পাৰে । খৰিকাজাঁই ফুলৰ গোন্ধ তাইৰ লগতে বেদান্তৰো বৰ প্রিয় । এই গোন্ধই তাইক শৈশৱৰ সোণোৱালী দিনবোৰলৈ - অসমৰ মাকৰ ঘৰখনলৈ লৈ যায় । বেদান্তৰো হেনো খৰিকাজাইৰ গোন্ধ পালে নিজৰ গাঁৱৰ পুৰণা ঘৰটোলৈ য’ত সি ককাক আৰু আইতাকৰ লগত বহুবোৰ আনন্দৰ মূহূৰ্ত পাৰ কৰিছিল – সেই দিনবোৰলৈ মনত পৰে । তাইৰ ওপৰত ৰুষ্ট হৈ থকা বেদান্তক এই ফুলকেইপাহ দিব । মনতে তাই সিদ্ধান্ত ল’লে বেদান্তই তাইক পত্নী হিচাপে পাই অসুখী হলেও , তাই কিন্তু বেদান্তক লৈয়ে সুখী হ’ব আৰু জীৱনৰ শেষ মূহূৰ্তলৈকে তাই বেদান্তক সুখী কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি যাব ।
তাইৰ মৰমৰ সেই কমলজোপালৈ আঙুলিয়াই শ্যামে হঠাৎ তাইক সুধিলে :
: “মা, এই কমলাগছজোপা তোমাৰ বৰ মৰমৰ ন’ ?”
: “বৰ ভাল লাগে মোৰ এই গছজোপা । অকণমাণি যদিও কিমান পৰিপূৰ্ণ আৰু ৰং ৰসেৰে ভৰি পৰা এইজোপা গছ !”- তাই ক’লে ।
: “ এই গছজোপাৰ পৰা কমলা এটা লৈ মই যদি বহুত জোৰেৰে চেপা মাৰি দিওঁ- তেনে কি হ’ব বাৰু ?” শ্যামে গহীণ ভাবে অৰুণিমাক সুধিলে ।
: “ কিনো হ’ব আৰু ! সৰু হলেও ৰসেৰে ভৰপূৰ এই কমলাবোৰ । তুমি চেপি দিলে ইয়াৰ পৰা চৌ চৌৱাই ৰসেই ওলাব !” অৰুণিমাই ইষৎ হাঁহিৰে ক’লে ।
: “ বাৰু মা , এই কমলাবোৰৰ পৰা কি ৰস ওলাব। কমলা ৰসেই ওলাব নে ? ইমান সৰু কমলা । এটা সৰু বেলকণিৰ সৰু টাবত জন্ম হোৱা কমলা !”
অৰুণিমাই জোৰকৈ হাঁহি মাৰি শ্যামক ক’লে –
: “কিয় সৰু লৰাৰ দৰে কথা কৈছা শ্যাম - সৰু বেলকণিৰ সৰু টাব এটাত জন্ম হলেও এই কেইটা কমলা ভৰপূৰ ৰসেৰে ভৰি আছে । গতিকে তুমি ইয়াৰ এটা কমলা হেঁচিলে ইয়াৰ পৰা কমলা ৰসই ওলাব বাচা !”
এইবাৰ শ্যামে আৰু অধিক গহীণ হৈ ক’লে ,
: “ মা , কমলাটোৰ ভিতৰত কমলা ৰস আছে – সেয়ে তুমি হেঁচা মাৰিলে – ইয়াৰ পৰা কমলাৰ ৰসেই ওলাব । যদিও স্বাভাৱিক পৰিবেশত ডাঙৰ হোৱা নাই – তথাপিও এই কমলাটোৰ পৰা মিঠা মিঠা কমলা ৰসেই ওলাব । কাৰণ কমলাটোৱে নিজৰ ভিতৰত মিঠা কমলা ৰস ভৰাই থৈছে । যদি তিতা ৰস ভৰাই থয় – তেনে ইয়াৰ পৰা তিতা ৰসেই ওলাব- নহয় জানো ?”
: “ হয় , কিন্তু তুমি মোক কিয় এইটো কথা ক’লা শ্যাম – মই ঠিক ধৰিব পৰা নাই !” - এইবাৰ অৰুণিমাও কিছু গহীণ হৈ পৰিল ।
: “মা, জীৱনটোৱে যদি আমাক হেঁচা মাৰি ধৰে – চেপি খুন্দি পেলায় – আমাৰ মাজৰ পৰা সেই ৰসেই ওলাব –যি ৰস আমি ভিতৰত ভৰাই থৈছো । নহয়নে বাৰু ? যদি জীৱনৰ চেপাত আমাৰ মাজৰ পৰা দুখ , খং, গালি গালাজ ওলায় – ইয়াৰ অৰ্থ হব আমাৰ ভিতৰত এইবোৰ বস্তুৱেই ভৰি আছে । কিন্তু আমি যদি আমাৰ ভিতৰখন কেৱল মৰম , ভালপোৱা আৰু প্রেমেৰে ভৰাই থওঁ – জীৱনে যিমান হেঁচিলে, খুন্দিলেও আমাৰ মাজৰ পৰা কেৱল মৰম , ভালপোৱা আৰু প্রেমহে বাহিৰ হ’ব !” –শ্যামে শান্ত ভাবে ক’লে ।
অৰুণিমাৰ জীৱনৰ প্রতিটো কোঁহত কেৱল মৰম, ভালপোৱা আৰু আশাই ভৰাই থোৱা আছে । কেতিয়াবা জীৱনৰ কোনোৱা কেঁকুৰিত হয়তো অলপ বিষাদ , নিৰাশা বা নিৰানন্দই প্রৱেশ কৰে – সেয়ে তাই মাজে মাজে দুখৰ পুখুৰী খান্দে । কিন্তু শ্যামৰ কথাখিনিয়ে তাইক আজি আকৌ জীৱনৰ বিষয়ে নতুনকৈ ভাবিবলৈ সুবিধা দিলে। জীৱনৰ প্রতিটো দিনেই নতুন শিক্ষা , নতুন জ্ঞানৰ এটা পৃষ্ঠা হ’ব লাগে । যিদিনাই আমি জীৱনৰ পৰা এটা নতুন শিক্ষা, নতুন জ্ঞান ল’ব নোৱাৰোঁ, সেইদিনাই জীৱনটোৰ এটা পৃষ্ঠা অথলে যায় । তাইৰ গুৰু চেনচেই ড: ডাইচাকু ইকেডাই ঠিকেই কৈছিল “Life is a never ending struggle to grow” ।
লৰালৰিকৈ তাই দুখৰ পুখুৰীটো পুতি পেলালে । বেলকণিৰ আনটো টাবত ৰমক জমক কৈ ফুলি থকা খৰিকাজাঁই জোপাৰ পৰা আলফুলে চাৰিপাহ ফুল চিঙি আনিলে । দুহাতত ফুলকেইপাহ লৈ নাকৰ ওচৰলৈ আনি দীঘলকৈ দুবাৰমান উশাহ ল’লে । মনটো এক পবিত্র সুখানুভূতিৰে ভৰি উঠিল । বিশেষ কেতবোৰ গোন্ধ,সুৰ আৰু শব্দই মানুহৰ আবেগৰ পৃথিৱীখন ওলট পালট কৰি দিব পাৰে । ঘন্টাৰ পিছত ঘণ্টা নষ্টালজিয়াত ডুবাই ৰাখিবলৈ পাৰে । খৰিকাজাঁই ফুলৰ গোন্ধ তাইৰ লগতে বেদান্তৰো বৰ প্রিয় । এই গোন্ধই তাইক শৈশৱৰ সোণোৱালী দিনবোৰলৈ - অসমৰ মাকৰ ঘৰখনলৈ লৈ যায় । বেদান্তৰো হেনো খৰিকাজাইৰ গোন্ধ পালে নিজৰ গাঁৱৰ পুৰণা ঘৰটোলৈ য’ত সি ককাক আৰু আইতাকৰ লগত বহুবোৰ আনন্দৰ মূহূৰ্ত পাৰ কৰিছিল – সেই দিনবোৰলৈ মনত পৰে । তাইৰ ওপৰত ৰুষ্ট হৈ থকা বেদান্তক এই ফুলকেইপাহ দিব । মনতে তাই সিদ্ধান্ত ল’লে বেদান্তই তাইক পত্নী হিচাপে পাই অসুখী হলেও , তাই কিন্তু বেদান্তক লৈয়ে সুখী হ’ব আৰু জীৱনৰ শেষ মূহূৰ্তলৈকে তাই বেদান্তক সুখী কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি যাব ।
No comments:
Post a Comment