অজন্তাই নিজৰ শৰীৰটোৰ বাহিৰে কাকো ভাল নাপায় । অনুজিতকো ভাল নাপায় । অনুজিত তাইৰ বাবে লাহ বিলাস, আৰাম প্রিয়তাৰ সাধন আদিৰ যোগাৰ দিয়া পতি নামৰ এচমকা ৰঙা ৰং মাথো । মাত্র এটা সন্তান জন্ম দিব পাৰিলেই অনুজিতে তাইক পৃথিৱীৰ সকলো লাহ বিলাস , প্রাচুৰ্য্যতাৰে ঢাকি পেলাব ! তাইৰ নিজে কিন্তু সন্তানৰ বাবে ইমান উদ্বাউল নহয় ! কিন্তু অনুজিতে তাইক সন্তান জন্ম দিয়াৰ যন্ত্র হিচাপেহে নিজৰ লগত ৰাখিছে । গতিকে সেই যন্ত্রৰ যি কাম, সেই কাম তাই কৰিবই লাগিব । যন্ত্র এটাই কাম নকৰিলে তাক কেতিয়াও মানুহে নিজৰ লগত নাৰাখে - অজন্তাই সেয়ে প্রাণ টাকি চেষ্টা কৰিছে এটা সন্তান জন্ম দি অনুজিতক সুখী কৰিবলৈ !! ৰাতিপুৱা পাঁচ বজাতে শুই উঠি চাৰি মাইল ৰাস্তাত খোজ কঢ়া , খোৱাৰ নামত এখন শুকান ৰুটি, শাক পাচলিৰ চুপ আৰু খাই বেয়া পোৱা নানা বিধ ফল মূল । এমাহতে তাইৰ ওজন বহুখিনি কমি গ’ল । ডা: মিহিৰ দত্তৰ ওপৰত সিহঁতৰ আশা, বিশ্বাসো দৃঢ় হৈ গৈ আছে । ইতিমধ্যেই ডাক্তৰে কেইবা লাখ টকাৰ কেইবা বিধো টেষ্ট কৰালে । পইচাবোৰ গৈ আছে – যাওঁক – মাত্র সিহঁতৰ কামনাবোৰ পূৰণ হব লাগে । নহলেনো এইবোৰ অজস্র সম্পত্তি কোনে ভোগ কৰিব ! অৱশেষত মিহিৰ দত্তই তাইক হৰমনৰ বেজী দিয়াৰ সিদ্ধান্ত ল’লে । হৰমনৰ বেজী একোটাহঁতৰ দামেই পোন্ধৰ হাজাৰ টকা । তাৰোপৰি প্রতিটো বেজী লোৱাৰ পিছত হোৱা যন্ত্রণাখিনি আছেই । অৱশ্যে চিৰদিনৰ বাবে মাকৰ ঘৰলৈ যাব লগীয়া হোৱা যন্ত্রণাতকৈ এই যন্ত্রণা তাইৰ বাবে কমহে। বেজী লোৱাৰ কেইমাহ মানৰ পিছতে তাই অনুজিতক তাৰ পৰম আকাংখিত খবৰটো দিলে । অনুজিতে পুনৰ তাইক পাটমাদৈ বনালে । এইবাৰ অনুজিতে গাঁৱৰ ঘৰত থকা তাৰ মাকক আনি অজন্তাৰ লগত ৰখাৰ ব্যৱস্থা কৰিলে । অজন্তাই সিহঁতৰ এইটো ঘৰত শাহুৱেকৰ উপস্থিতি বৰ এটা ভাল নাপায় । অনুজিতৰো মাক দেউতাকৰ প্রতি বিশেষ এটা টান নাই । কেতিয়াবা মাক বা দেউতাক পুতেক বোৱাৰীয়েকৰ ওচৰলৈ কিছুদিন থাকিবলৈ আহিলেও অজন্তাই কিবা কিবি অজুহাতত এৰাতিৰ পিছতে তেওঁলোকক গাঁৱৰ ঘৰত থৈ আহিব ক’লে সি কোনো আপত্তি নকৰাকৈ থৈ আহে । এইবাৰ কিন্তু সি মাকক প্রতিটো মূহূৰ্ততে তাইৰ গা ৰখীয়া হৈ থাকিবলৈ লৈ আনিছে । এতিয়া অজন্তাই বাধ্য হৈ শাহুৱেকৰ উপস্থিতি সহ্য কৰিব লগীয়া হৈছে । শাহুৱেকেও অনুজিতক বৰ ভয় কৰে । সৰুৰে পৰা শান্ত সৰল মানুহ গৰাকীয়ে বৰ পুতেক অনুজিতক শাসন কৰিব নোৱাৰিলে । মহা অঘাইটং এই লৰাটোৱে সৰু থাকোঁতে তেওঁক যিমান জ্বলা কলা খুৱাইছিল- ডাঙৰ হোৱাৰ পিছতো সমানেই জ্বলা কলা খুৱাইছে । বিয়াৰ পিছত গাঁৱৰ ধুনীয়া বোৱাৰী এজনী পাই সি কিছু শান্ত হ’ব বুলি ভাবিছিল যদিও, সেই আশা পূৰণ নহ’ল । গাঁৱৰ ছোৱালী যদিও বোৱাৰীয়েকে গাঁৱৰ ঘৰলৈ যাবই নুখুজে । তেওঁকো ভালদৰে মাত বোল নকৰে । অনুজিত নথকা সময়খিনিত তাই নিজৰ ৰুমৰ দুৱাৰ বন্ধ কৰি শুই থাকে । শাহুৱেকে বোৱাৰীয়েকলৈও ভয় কৰে । গোটেই জীৱন কেৱল ভয় কৰি কৰিয়েই পাৰ কৰিছে মানুহগৰাকীয়ে । সৰুতে দেউতালৈ ভয় কৰিছিল । বিয়াৰ পিছত নিজৰ পতিলৈ ভয় ,তাৰপিছত এতিয়া পুতেক বোৱাৰীয়েকলৈ ভয় । অনবৰতে সংকুচিত হৈ থকা মানুহ গৰাকীক দেখিলে যিকোনো সংবেদণশীল ব্যক্তিৰে সহানুভূতিত চকু সেমেকি উঠিব ! তিনিজনী কামকৰা ছোৱালী থাকিলেও নিজ হাতে বোৱাৰীকক বিধে বিধে ৰান্ধি খোৱাবৰ মন কৰে মানুহ গৰাকীয়ে । কিন্তু অজন্তাই শাহুৱেকৰ হাতেৰে ৰন্ধা আজ্ঞা মুখত দিয়েই বিকটাই দিয়ে । ৰন্ধা বঢ়া কৰিবলৈ নিয়োগ কৰা ছোৱালীজনীক মাতি আনি তাই গালি পাৰে –
: “ আনে যদি ৰান্ধিব লাগে , তোক মই ইমান টকা পইচা খৰচ কৰি কিয় ৰাখিছোঁ ? এইবোৰ মুখত দিব নোৱাৰা ‘গাঁৱলীয়া খানা’ মই নাখাওঁ । এনেই মিছাকৈ বস্তুবোৰ নষ্ট কৰে !”
‘ আন ’ বুলি তাই কাক উদ্দেশ্য কৰিছে , সেই কথা হোজা শাহুৱেক গৰাকীৰো বুজি পাবলৈ অসুবিধা হোৱা নাছিল । তাইৰ মুখৰ ‘গাঁৱলীয়া খানা’ শব্দটো শুনিলে ৰান্ধনি পদুমীৰো হাঁহি উঠে । তাই ভুৰ ভুৰ কৰি আন দুজনী কামকৰা ছোৱালী সবিতা আৰু কাজলক কয়-
: “এনে টাউনৰ ছোৱালীজনী তেওঁ । আমাৰ একেখন গাঁৱৰেই ছোৱালী । মই দেখিছো নহয় বাইদেউৰ মাকৰ ঘৰ । যিহে ভঙা চিঙা ঘৰ ! এতিয়া টাউনত থকা লৰাৰ লগত বিয়া হৈ কথাই প্রতি ‘গাঁৱলীয়া’ ‘গাঁৱলীয়া’ কৈ থাকে !”
সবিতায়ো কয় –
: “শাহুৱেক আৰু আমাৰ আগতহে বাইদেৱে ৰজা হৈ দেখুৱায় । গিৰিয়েকৰ আগত কিন্তু নিগনিৰ দৰে ভয়ে ভয়ে থাকিব লাগে । চাৰে ভালেই নাপায় বাইদেউক ! মই যে চাৰৰ নিচিনা মানুহলৈ বহুত টকা থাকিলেও বিয়া নহওঁ দেই !”
সিহঁতৰ কথাৰ সুৰ লাহে লাহে বেলেগ ফালে ঢাল লয় । আমন জিমনকৈ বহি থকা অনুজিতৰ মাকলৈ সিহঁতৰো দুখ লাগে।
: “আইতাজনী যে ইমান ভাল । এনেকুৱা এজনী শাহুৱেককো ইমান বেয়াকৈ ক’ব পাৰে বেটিয়ে । মই কিন্তু এনেকুৱা শাহু এজনী পালে ভৰি ধুই পানী খাম ।” পদুমীৰ অনবৰতে অজন্তাৰ ওপৰত খং উঠি থাকে!
সেইবাৰ ছয় সপ্তাহত আল্ট্ৰা ছন’গ্রাফী কৰি আহি অজন্তা বিচনাতে পৰি আছিল । পেটতো অলপ বিষাইছিল । অনুজিতক ক’লে হুলস্থূল লগাই দিব । সেয়ে তাই ভাবিলে শ্যামকে ফোন কৰি কথাটো ক’ব । লৰাটো বৰ সহজ আৰু চিধা । তাই এনেকুৱা লৰাক আঙুলিৰ আগত উঠ বহ কৰোৱাব পাৰে । ক’ত লৰাক তাই হাতৰ আঙুলিৰে নচুৱাইছিল । কিন্তু বিয়া হ’ব লগা হ’ল এনে এটা লৰাৰ লগত যাক হাতৰ আঙুলি দূৰৰ কথা , গাৰ সমস্ত শক্তি প্রয়োগ কৰিও লৰ চৰ কৰিব নোৱাৰে । এয়াই নাৰী জীৱনৰ ভাগ্য বুলি তাই ভাবে !
শ্যামক অনুজিতেও ভাল পায় । কিয় ভালপায় তাই বুজি নাপায় । দুটা সম্পূৰ্ণ বিপৰীত চৰিত্রৰ মানুহ । বিজ্ঞানৰ কিতাপত থকা দুটা বিপৰীত মেৰুৰ মাজত আকৰ্ষণৰ শক্তি থকাৰ কথাটো তাইৰ মনত পৰে । এৰা এই আকৰ্ষণৰ সূত্রৰ বাবেই হয়তো অনুজিতে শ্যামক ইমান ভালপায় ।
: “ আনে যদি ৰান্ধিব লাগে , তোক মই ইমান টকা পইচা খৰচ কৰি কিয় ৰাখিছোঁ ? এইবোৰ মুখত দিব নোৱাৰা ‘গাঁৱলীয়া খানা’ মই নাখাওঁ । এনেই মিছাকৈ বস্তুবোৰ নষ্ট কৰে !”
‘ আন ’ বুলি তাই কাক উদ্দেশ্য কৰিছে , সেই কথা হোজা শাহুৱেক গৰাকীৰো বুজি পাবলৈ অসুবিধা হোৱা নাছিল । তাইৰ মুখৰ ‘গাঁৱলীয়া খানা’ শব্দটো শুনিলে ৰান্ধনি পদুমীৰো হাঁহি উঠে । তাই ভুৰ ভুৰ কৰি আন দুজনী কামকৰা ছোৱালী সবিতা আৰু কাজলক কয়-
: “এনে টাউনৰ ছোৱালীজনী তেওঁ । আমাৰ একেখন গাঁৱৰেই ছোৱালী । মই দেখিছো নহয় বাইদেউৰ মাকৰ ঘৰ । যিহে ভঙা চিঙা ঘৰ ! এতিয়া টাউনত থকা লৰাৰ লগত বিয়া হৈ কথাই প্রতি ‘গাঁৱলীয়া’ ‘গাঁৱলীয়া’ কৈ থাকে !”
সবিতায়ো কয় –
: “শাহুৱেক আৰু আমাৰ আগতহে বাইদেৱে ৰজা হৈ দেখুৱায় । গিৰিয়েকৰ আগত কিন্তু নিগনিৰ দৰে ভয়ে ভয়ে থাকিব লাগে । চাৰে ভালেই নাপায় বাইদেউক ! মই যে চাৰৰ নিচিনা মানুহলৈ বহুত টকা থাকিলেও বিয়া নহওঁ দেই !”
সিহঁতৰ কথাৰ সুৰ লাহে লাহে বেলেগ ফালে ঢাল লয় । আমন জিমনকৈ বহি থকা অনুজিতৰ মাকলৈ সিহঁতৰো দুখ লাগে।
: “আইতাজনী যে ইমান ভাল । এনেকুৱা এজনী শাহুৱেককো ইমান বেয়াকৈ ক’ব পাৰে বেটিয়ে । মই কিন্তু এনেকুৱা শাহু এজনী পালে ভৰি ধুই পানী খাম ।” পদুমীৰ অনবৰতে অজন্তাৰ ওপৰত খং উঠি থাকে!
সেইবাৰ ছয় সপ্তাহত আল্ট্ৰা ছন’গ্রাফী কৰি আহি অজন্তা বিচনাতে পৰি আছিল । পেটতো অলপ বিষাইছিল । অনুজিতক ক’লে হুলস্থূল লগাই দিব । সেয়ে তাই ভাবিলে শ্যামকে ফোন কৰি কথাটো ক’ব । লৰাটো বৰ সহজ আৰু চিধা । তাই এনেকুৱা লৰাক আঙুলিৰ আগত উঠ বহ কৰোৱাব পাৰে । ক’ত লৰাক তাই হাতৰ আঙুলিৰে নচুৱাইছিল । কিন্তু বিয়া হ’ব লগা হ’ল এনে এটা লৰাৰ লগত যাক হাতৰ আঙুলি দূৰৰ কথা , গাৰ সমস্ত শক্তি প্রয়োগ কৰিও লৰ চৰ কৰিব নোৱাৰে । এয়াই নাৰী জীৱনৰ ভাগ্য বুলি তাই ভাবে !
শ্যামক অনুজিতেও ভাল পায় । কিয় ভালপায় তাই বুজি নাপায় । দুটা সম্পূৰ্ণ বিপৰীত চৰিত্রৰ মানুহ । বিজ্ঞানৰ কিতাপত থকা দুটা বিপৰীত মেৰুৰ মাজত আকৰ্ষণৰ শক্তি থকাৰ কথাটো তাইৰ মনত পৰে । এৰা এই আকৰ্ষণৰ সূত্রৰ বাবেই হয়তো অনুজিতে শ্যামক ইমান ভালপায় ।
হেল্ল শ্যাম ! ভালনে তোমাৰ !” তাই ফোনটোত শ্যামৰ নম্বৰ ডায়েল কৰি লেনিয়াই মাত লগালে ।
: “অ’ বৌ , ভালে আছো । আপোনাৰ খৱৰ কওঁকচোন ?”
: “ উস ৰাম ! তোমাক মই কিমান বাৰ কৈছো –মোক ‘আপুনি’ বুলি নক’বলৈ ! মইতো তোমাতকৈ খুউব বেচি এবছৰ মানহে ডাঙৰ হ’ম ।”
শ্যামে ডাঙৰকৈ হাঁহি এটা মাৰি তাইক ক’লে-
: “হ’ব বৌ মই আপোনাক ‘তুমি’ বুলি ক’বলৈ চেষ্টা কৰিম বাৰু ? এতিয়া কওঁকচোন কিয় ফোন কৰিলে ?”
এই এটা কাৰণতে তাই শ্যামক বেয়া পায় । এটা ভৰ যৌৱনৰ ডেকা লৰা অথচ সন্ন্যাসীৰ দৰে নিৰাসক্ত । বিবাহিতা হ’ল বুলিয়েই তাইৰ দৰে ধুনীয়া নাৰী এজনীক সি মূৰ তুলি চাব নোৱাৰেনে ? দুষাৰ মুখৰোচক কথাও পাতিব নোৱাৰে । মহা বুৰ্বক লৰা এটা । তাৰ গাৰ্ল ফ্রেণ্ডজনীলৈও মাজে মাজে হিংসা হয় তাইৰ । সেইজনী ছোৱালী যে কিমান ভাগ্যবান । শ্যামৰ দৰে লৰা এটা পাইছে । বিয়াৰ পিছতো সি তাইক পূজাৰ বেদীত থকা দেৱীজনীৰ দৰে ৰাখিব । শ্যামক ভাল লগাবৰ বাবে তাই লৰালৰিকৈ সুধিলে –
: “ ৰুলীৰ কি খবৰ শ্যাম ? লগ পাইছানে নাই ?”
লাজ লাজকৈ শ্যামে ক’লে –
: “ৰুলীৰ খবৰ ভালেই বৌ । এই কেইদিনত হেনো তাইৰ কিবা এটা প্রজেক্টৰ কাম চাবমিট কৰিবলগীয়া হৈ আছে । কামবোৰ শেষ হোৱা নাই । সেয়ে তাইৰ বৰ টেনচন হৈ আছে । একেবাৰে আজলী ছোৱালী তাই । ময়ো তাইক সহায় কৰি দিব পৰা নাই । চাওঁচোন এই কেইদিনতে আহিব পাৰোঁ নেকি গুৱাহাটীলৈ ! তেতিয়াহে লগ পাম ৰুলীক ।”
অজন্তাই ভিতৰি ভিতৰি দাঁত মুখ কৰচি উঠিল । গাৰ্ল ফ্রেণ্ডৰ কথা সুধিলত মুখৰ পৰা সল সলকৈ এসোপা কথা ওলাই পৰিল । যিয়েই নহওক সি গুৱাহাটীলৈ আহিলে ভালেই হ’ব । অন্ততঃ এই আপাহতে সি সিহঁতৰ ঘৰলৈ আহি তাইকো চাই মেলি যাব পাৰিব । অনুজিতক বিয়া কৰাই তাই দামী গাড়ী , কাপোৰ, ঘৰ সকলো পাইছে । সকলো পালেও তাইৰ দৰে তৰল মনৰ বৈষয়িক সুখকে জীৱনৰ সাফল্য বুলি ভবা নাৰী এগৰাকীয়েও ভিতৰি এক দৈন্যতা অনুভৱ কৰে । ধুনীয়া চেহেৰা, দামী গাড়ী , নতুন ডিজাইনৰ কাপোৰ আদিয়েও তাইৰ আশে পাশে কোনো ভ্রমৰৰ গুঞ্জন সৃষ্টি কৰা নাই । ভোমোৰা নাথাকিলে ফুলৰ ৰূপ ৰসৰ কি অৰ্থ আছে- তাই ভাবে । সেয়ে তাই জোৰ জবৰদস্তি শ্যামক ভোমোৰালৈ পৰিবৰ্তন কৰিবলৈ খোজে । তাৰ দৰে এটা ধুনীয়া অদ্ভূত ভ্রমৰ –মৌ ৰস পাণ নকৰি কেৱল ওচৰলৈ আহিলেই ফুল এপাহ ফললৈ ৰূপান্তৰিত হ’ব !
মনৰ ভাববোৰ মনতে লুকুৱাই ৰাখি তাই ধুনীয়াকৈ হাঁহি এটা মাৰি ক’লে –
: “ অ’তো , ৰুলীক তুমি সহায় নকৰিলে কেনেকৈ হ’ব । এনেবোৰ কথাইহে পৰস্পৰৰ মাজত মৰম স্নেহ বঢ়ায় । তুমি যেনেতেনে সোনকালে গুৱাহাটীলৈ আহি যোৱা । গুৱাহাটীলৈ আহিলে আমাৰ ঘৰত সোমাবলৈ নাপাহৰিবা কিন্তু !”
: “নিশ্চয় আহিম বৌ ।” শ্যামে তাৰ আৰু ৰুলীৰ কথা ভালদৰে ভবা সকলো মানুহকে আপোনৰো আপোন যেন ভাবে ।
সেইবাৰ শ্যাম আহি অজন্তাৰ আল্ট্ৰা ছন’গ্রাফিৰ ৰিপৰ্টবোৰ চায়েই বুজি পাইছিল – কিবা এটা গণ্ডগোল আছে । কেঁচুৱাটোৰ হৃদপিণ্ডৰ ধপ ধপনিয়েই নাইচোন !! তথাপিও ইমান আশাৰে এটি সন্তানৰ কাৰণে বাট চাই থকা এহাল দম্পত্তিক সি নিৰাশ কৰিব নোৱাৰে । ডা: মিহিৰ দত্ত তাততৈ হাজাৰ গুণ অভিজ্ঞ ,সুদক্ষ ডাক্তৰ । তেখেতে নিশ্চয় কিবা প্রকাৰে অজন্তাৰ গৰ্ভত থকা তাৰ দৃষ্টিত মৃত যেন লগা সন্তানটিক জীয়াই তুলিব । সন্তানটিৰ হয়তো মৃত্যু হোৱা নাই । সেই তেতিয়াই অনুজিতে তাক কৈছিল –
: “বুজিছা শ্যাম , তুমিও ডা: মিহিৰ দত্তৰ দৰে হ’ব লাগিব । ভগবানকো চেলেঞ্জ দিব পাৰে । এইবোৰহে ডাক্তৰ ! পঢ়া, পঢ়া… ভালদৰে পঢ়ি ডা: মিহিৰ দত্তকো চেৰ পেলাব লাগিব । অৱশ্যে মিহিৰ দত্তক চেৰ পেলাবলৈ কোনো ‘মাইকা লাল’ ডাক্তৰৰ সাধ্য নাই !”
শ্যামে নীৰৱে শুনি গৈছিল অনুজিতৰ কথা ।
: “এতিয়া দত্ত চাৰে কি ট্রিটমেণ্ট দিব ?” – সি শান্ত ভাবে সুধিলে । তাৰ নিজৰ ভিতৰত হোৱা দুখ আৰু দুঃচিন্তাখিনি যাতে বাহিৰত প্রকাশ নাপায় –তাৰবাবে সি আপ্রাণ চেষ্টা কৰিলে ।
: “ এতিয়া আৰু ছয়টা বেজী দিব হেনো !” অজন্তাই শ্যামক নিজৰ প্রতি আকৰ্ষণ কৰিবলৈ অনুজিতে কিবা কোৱাৰ আগতেই মাত লগালে।
: “কিহৰ ইঞ্জেকচন ?” –শ্যামে অনুজিতলৈ চাই সুধিলে । অজন্তা অলপ বিৰক্ত হ’ল । শ্যাম তাইৰ বাবেহে আহিছে – কিন্তু অনুজিতৰ লগতহে তাৰ বেচি কথা ।
: “ কিবা হৰমনৰ ইঞ্জেকচনেই দিব বোলে ।” অনুজিতে ক’লে ।
“হৰমণ” কি যে এক বিচিত্র বস্তু ! বিশেষকৈ মহিলাৰ শৰীৰত ইয়াৰ কিমান কি যে খেলা !! ইষ্ট্রজেন , প্রজেষ্টেৰণ আদি হৰমণৰ লুকা ভাকুয়ে এগৰাকী নাৰীৰ জীৱন কিমান যে সলনি কৰি দিব পাৰে । এই যে অজন্তা চলিহা – এই মানুহগৰাকীও হৰমণৰ ষড়যন্ত্রৰে বলি ! হৰমণে মানুহৰ আবেগ অনুভতিবোৰো পৰিচালনা কৰে । অৱশ্যে আবেগ অনুভতিবোৰেও হৰমণক পৰিচালনা কৰে ।
: “পি চি অ ডি আজিৰ আধুনিক সমাজৰ ছোৱালীবোৰৰ কমন প্রব্লেম হৈ পৰিছে জানেনে অনুজিত দাদা ?” – শ্যামে ক’লে ।
: “ হয় নেকি ? কিয় এনে হৈছে কোৱাচোন ?” – অনুজিতে সুধিলে ।
অজন্তাই কাণখন থিয় কৰি ৰ’ল । কেনেবাকৈ বাৰু শ্যামে তাইৰ আগৰ জীৱনৰ ভুলৰ কথা ক’বলৈ বিচাৰিছে নেকি ? তাইৰ বুকুখন ধক ধক কৰি উঠিল ।
: “অ’ বৌ , ভালে আছো । আপোনাৰ খৱৰ কওঁকচোন ?”
: “ উস ৰাম ! তোমাক মই কিমান বাৰ কৈছো –মোক ‘আপুনি’ বুলি নক’বলৈ ! মইতো তোমাতকৈ খুউব বেচি এবছৰ মানহে ডাঙৰ হ’ম ।”
শ্যামে ডাঙৰকৈ হাঁহি এটা মাৰি তাইক ক’লে-
: “হ’ব বৌ মই আপোনাক ‘তুমি’ বুলি ক’বলৈ চেষ্টা কৰিম বাৰু ? এতিয়া কওঁকচোন কিয় ফোন কৰিলে ?”
এই এটা কাৰণতে তাই শ্যামক বেয়া পায় । এটা ভৰ যৌৱনৰ ডেকা লৰা অথচ সন্ন্যাসীৰ দৰে নিৰাসক্ত । বিবাহিতা হ’ল বুলিয়েই তাইৰ দৰে ধুনীয়া নাৰী এজনীক সি মূৰ তুলি চাব নোৱাৰেনে ? দুষাৰ মুখৰোচক কথাও পাতিব নোৱাৰে । মহা বুৰ্বক লৰা এটা । তাৰ গাৰ্ল ফ্রেণ্ডজনীলৈও মাজে মাজে হিংসা হয় তাইৰ । সেইজনী ছোৱালী যে কিমান ভাগ্যবান । শ্যামৰ দৰে লৰা এটা পাইছে । বিয়াৰ পিছতো সি তাইক পূজাৰ বেদীত থকা দেৱীজনীৰ দৰে ৰাখিব । শ্যামক ভাল লগাবৰ বাবে তাই লৰালৰিকৈ সুধিলে –
: “ ৰুলীৰ কি খবৰ শ্যাম ? লগ পাইছানে নাই ?”
লাজ লাজকৈ শ্যামে ক’লে –
: “ৰুলীৰ খবৰ ভালেই বৌ । এই কেইদিনত হেনো তাইৰ কিবা এটা প্রজেক্টৰ কাম চাবমিট কৰিবলগীয়া হৈ আছে । কামবোৰ শেষ হোৱা নাই । সেয়ে তাইৰ বৰ টেনচন হৈ আছে । একেবাৰে আজলী ছোৱালী তাই । ময়ো তাইক সহায় কৰি দিব পৰা নাই । চাওঁচোন এই কেইদিনতে আহিব পাৰোঁ নেকি গুৱাহাটীলৈ ! তেতিয়াহে লগ পাম ৰুলীক ।”
অজন্তাই ভিতৰি ভিতৰি দাঁত মুখ কৰচি উঠিল । গাৰ্ল ফ্রেণ্ডৰ কথা সুধিলত মুখৰ পৰা সল সলকৈ এসোপা কথা ওলাই পৰিল । যিয়েই নহওক সি গুৱাহাটীলৈ আহিলে ভালেই হ’ব । অন্ততঃ এই আপাহতে সি সিহঁতৰ ঘৰলৈ আহি তাইকো চাই মেলি যাব পাৰিব । অনুজিতক বিয়া কৰাই তাই দামী গাড়ী , কাপোৰ, ঘৰ সকলো পাইছে । সকলো পালেও তাইৰ দৰে তৰল মনৰ বৈষয়িক সুখকে জীৱনৰ সাফল্য বুলি ভবা নাৰী এগৰাকীয়েও ভিতৰি এক দৈন্যতা অনুভৱ কৰে । ধুনীয়া চেহেৰা, দামী গাড়ী , নতুন ডিজাইনৰ কাপোৰ আদিয়েও তাইৰ আশে পাশে কোনো ভ্রমৰৰ গুঞ্জন সৃষ্টি কৰা নাই । ভোমোৰা নাথাকিলে ফুলৰ ৰূপ ৰসৰ কি অৰ্থ আছে- তাই ভাবে । সেয়ে তাই জোৰ জবৰদস্তি শ্যামক ভোমোৰালৈ পৰিবৰ্তন কৰিবলৈ খোজে । তাৰ দৰে এটা ধুনীয়া অদ্ভূত ভ্রমৰ –মৌ ৰস পাণ নকৰি কেৱল ওচৰলৈ আহিলেই ফুল এপাহ ফললৈ ৰূপান্তৰিত হ’ব !
মনৰ ভাববোৰ মনতে লুকুৱাই ৰাখি তাই ধুনীয়াকৈ হাঁহি এটা মাৰি ক’লে –
: “ অ’তো , ৰুলীক তুমি সহায় নকৰিলে কেনেকৈ হ’ব । এনেবোৰ কথাইহে পৰস্পৰৰ মাজত মৰম স্নেহ বঢ়ায় । তুমি যেনেতেনে সোনকালে গুৱাহাটীলৈ আহি যোৱা । গুৱাহাটীলৈ আহিলে আমাৰ ঘৰত সোমাবলৈ নাপাহৰিবা কিন্তু !”
: “নিশ্চয় আহিম বৌ ।” শ্যামে তাৰ আৰু ৰুলীৰ কথা ভালদৰে ভবা সকলো মানুহকে আপোনৰো আপোন যেন ভাবে ।
সেইবাৰ শ্যাম আহি অজন্তাৰ আল্ট্ৰা ছন’গ্রাফিৰ ৰিপৰ্টবোৰ চায়েই বুজি পাইছিল – কিবা এটা গণ্ডগোল আছে । কেঁচুৱাটোৰ হৃদপিণ্ডৰ ধপ ধপনিয়েই নাইচোন !! তথাপিও ইমান আশাৰে এটি সন্তানৰ কাৰণে বাট চাই থকা এহাল দম্পত্তিক সি নিৰাশ কৰিব নোৱাৰে । ডা: মিহিৰ দত্ত তাততৈ হাজাৰ গুণ অভিজ্ঞ ,সুদক্ষ ডাক্তৰ । তেখেতে নিশ্চয় কিবা প্রকাৰে অজন্তাৰ গৰ্ভত থকা তাৰ দৃষ্টিত মৃত যেন লগা সন্তানটিক জীয়াই তুলিব । সন্তানটিৰ হয়তো মৃত্যু হোৱা নাই । সেই তেতিয়াই অনুজিতে তাক কৈছিল –
: “বুজিছা শ্যাম , তুমিও ডা: মিহিৰ দত্তৰ দৰে হ’ব লাগিব । ভগবানকো চেলেঞ্জ দিব পাৰে । এইবোৰহে ডাক্তৰ ! পঢ়া, পঢ়া… ভালদৰে পঢ়ি ডা: মিহিৰ দত্তকো চেৰ পেলাব লাগিব । অৱশ্যে মিহিৰ দত্তক চেৰ পেলাবলৈ কোনো ‘মাইকা লাল’ ডাক্তৰৰ সাধ্য নাই !”
শ্যামে নীৰৱে শুনি গৈছিল অনুজিতৰ কথা ।
: “এতিয়া দত্ত চাৰে কি ট্রিটমেণ্ট দিব ?” – সি শান্ত ভাবে সুধিলে । তাৰ নিজৰ ভিতৰত হোৱা দুখ আৰু দুঃচিন্তাখিনি যাতে বাহিৰত প্রকাশ নাপায় –তাৰবাবে সি আপ্রাণ চেষ্টা কৰিলে ।
: “ এতিয়া আৰু ছয়টা বেজী দিব হেনো !” অজন্তাই শ্যামক নিজৰ প্রতি আকৰ্ষণ কৰিবলৈ অনুজিতে কিবা কোৱাৰ আগতেই মাত লগালে।
: “কিহৰ ইঞ্জেকচন ?” –শ্যামে অনুজিতলৈ চাই সুধিলে । অজন্তা অলপ বিৰক্ত হ’ল । শ্যাম তাইৰ বাবেহে আহিছে – কিন্তু অনুজিতৰ লগতহে তাৰ বেচি কথা ।
: “ কিবা হৰমনৰ ইঞ্জেকচনেই দিব বোলে ।” অনুজিতে ক’লে ।
“হৰমণ” কি যে এক বিচিত্র বস্তু ! বিশেষকৈ মহিলাৰ শৰীৰত ইয়াৰ কিমান কি যে খেলা !! ইষ্ট্রজেন , প্রজেষ্টেৰণ আদি হৰমণৰ লুকা ভাকুয়ে এগৰাকী নাৰীৰ জীৱন কিমান যে সলনি কৰি দিব পাৰে । এই যে অজন্তা চলিহা – এই মানুহগৰাকীও হৰমণৰ ষড়যন্ত্রৰে বলি ! হৰমণে মানুহৰ আবেগ অনুভতিবোৰো পৰিচালনা কৰে । অৱশ্যে আবেগ অনুভতিবোৰেও হৰমণক পৰিচালনা কৰে ।
: “পি চি অ ডি আজিৰ আধুনিক সমাজৰ ছোৱালীবোৰৰ কমন প্রব্লেম হৈ পৰিছে জানেনে অনুজিত দাদা ?” – শ্যামে ক’লে ।
: “ হয় নেকি ? কিয় এনে হৈছে কোৱাচোন ?” – অনুজিতে সুধিলে ।
অজন্তাই কাণখন থিয় কৰি ৰ’ল । কেনেবাকৈ বাৰু শ্যামে তাইৰ আগৰ জীৱনৰ ভুলৰ কথা ক’বলৈ বিচাৰিছে নেকি ? তাইৰ বুকুখন ধক ধক কৰি উঠিল ।
“আজিকালি ছোৱালীবোৰৰ গৰ্ভপাত কৰাৰ হাৰ বাঢ়িছে – সেই কাৰণে পি চি অ ডি বাঢ়িছে” ! শ্যামে যদি এনেদৰে কয় , তেনে অনুজিতে মৰিয়াই মৰিয়াই তাইৰ মুখৰ পৰাই আগৰ কথাবোৰ বাহিৰ উলিয়াব । তাই সন্মুখৰ ৱালত ওলমি থকা কৃষ্ণৰ আটাই কেইখন ফটোলৈ চাই মনতে এবাৰ সেৱা জনালে ।
: “ আজি কালি বেচি সংখ্যক ছোৱালীয়ে কেৱল জাংক ফুড মানে মেগী ,পিজ্জা, বাৰ্গাৰ এইবোৰ খায়েই জীৱন পাত কৰে । এইবোৰ খাদ্যই পি চি অ ডি ৰ সৃষ্টি কৰে । ৱেষ্টাৰ্ণ কান্ট্রিবোৰত ছোৱালীবোৰৰ এইটো সমস্যাই ৰাষ্ট্রীয় সমস্যাৰ ৰূপ লৈছে । তাত পি চি অ ডি ৰ ওপৰত গৱেষণাও বেচি । ” শ্যামে কৈ গ’ল ‘ “পি চি অ ডি আচলতে ধনী ছোৱালীৰ বেমাৰ ।”
: “ ঠিকেই কৈছা । আমাৰ এই গৰাকীও কম নাছিল তেনে ! এতিয়াও মেগী খায়েই ৰাতিটো পাৰ কৰিব বিচাৰে !” অনুজিতে অজন্তালৈ কেৰাহি কৈ চাই ক’লে ।
অনুজিতে শ্যামৰ আগত তাইৰ বিষয়ে এনেকৈ কোৱাত অজন্তাই বিশেষ লাজ নাপালে - সকাহহে পালে ।
শ্যামলৈ অনুজিতৰ মাকৰ বৰ মৰম । পুতেক বোৱাৰীয়েকৰ বাবে অনা চিৰা , সান্দহৰ টোপোলাটোৰ সদ ব্যৱহাৰ শ্যামেহে কৰে । শ্যামেও ‘আইতা’ “আইতা” কৰি শাহুৱেকৰ পিছে পিছে ঘূৰি ফুৰে। অজন্তাৰ বৰ খং উঠে ।
: “ আজি কালি বেচি সংখ্যক ছোৱালীয়ে কেৱল জাংক ফুড মানে মেগী ,পিজ্জা, বাৰ্গাৰ এইবোৰ খায়েই জীৱন পাত কৰে । এইবোৰ খাদ্যই পি চি অ ডি ৰ সৃষ্টি কৰে । ৱেষ্টাৰ্ণ কান্ট্রিবোৰত ছোৱালীবোৰৰ এইটো সমস্যাই ৰাষ্ট্রীয় সমস্যাৰ ৰূপ লৈছে । তাত পি চি অ ডি ৰ ওপৰত গৱেষণাও বেচি । ” শ্যামে কৈ গ’ল ‘ “পি চি অ ডি আচলতে ধনী ছোৱালীৰ বেমাৰ ।”
: “ ঠিকেই কৈছা । আমাৰ এই গৰাকীও কম নাছিল তেনে ! এতিয়াও মেগী খায়েই ৰাতিটো পাৰ কৰিব বিচাৰে !” অনুজিতে অজন্তালৈ কেৰাহি কৈ চাই ক’লে ।
অনুজিতে শ্যামৰ আগত তাইৰ বিষয়ে এনেকৈ কোৱাত অজন্তাই বিশেষ লাজ নাপালে - সকাহহে পালে ।
শ্যামলৈ অনুজিতৰ মাকৰ বৰ মৰম । পুতেক বোৱাৰীয়েকৰ বাবে অনা চিৰা , সান্দহৰ টোপোলাটোৰ সদ ব্যৱহাৰ শ্যামেহে কৰে । শ্যামেও ‘আইতা’ “আইতা” কৰি শাহুৱেকৰ পিছে পিছে ঘূৰি ফুৰে। অজন্তাৰ বৰ খং উঠে ।
সেইবাৰ ছয়টা দামী দামী ইনজেকচন লোৱাৰ পিছতো অজন্তাৰ শৰীৰত স্থিতি লোৱা অকণমানি প্রাণটো ডাঙৰ নহ’ল বৰঞ্চ সিহঁত দুয়োটাৰে শৰীৰ , মন সকলোতে প্রচণ্ড ঘাঁ লগাই এটুপি তেজ হৈ গলি ওলাই গ’ল !
অনুজিত উন্মাদ হৈ পৰিছিল । বেৰত ওলমাই থোৱা কৃষ্ণৰ ফটোবোৰ এখন এখনকৈ দলিয়াই পেলাইছিল । মাকে মানা কৰাত জোৰেৰে ঠেলা মাৰি আঁতৰাই পঠিয়াইছিল । দুৰ্বল বুঢ়ী মানুহগৰাকী কোনোমতেহে মুখ থেকেচা খাই নপৰাকৈ থাকিল! অজন্তাই ভয়তে ওচৰতে থকা দেওৰেকৰ ঘৰলৈ ঢাপলি মেলিছিল ।
দেওৰেকে নতুনকৈ বিয়া কৰাইছিল । দেওৰেকৰ নতুন কইনা মিলিলৈ অজন্তাৰ অহেতুক আক্রোশ এটা আছিল । তাইৰ সমান ধুনীয়া নহয় যদিও কইনাজনীৰ মুখত এটা কোমলতা আছে । বুকুখনত যেন মাতৃৰ মমত্বৰে ভৰি আছে – এনে লাগে তাইৰ । এইজনী ছোৱালী চকুৰ আগত তাইতকৈ আগেয়ে মাক হ’লে অনুজিতে তাইক কি কৰিব ভাবি নাপায় ! এৰা তায়োতো মাক হ’লহেঁতেন ! হেমন্তৰ সন্তানৰ মাক ! আজি তাইৰ সিদিনা হাঁহি হাঁহি মাৰি পেলোৱা হেমন্তৰ বীৰ্যৰে তাইৰ কোষত গঢ় লোৱা সন্তানটোলৈ মনত পৰি দুটোপাল তপত চকুপানী সৰি পৰিল ! মিলিয়ে সহানুভূতিৰে তাইক সাৱটি ধৰিলে । কিন্তু অজন্তাই মিলিক সাৱটি কন্দাৰ পৰিবৰ্তে ওলোটাই কঠোৰ ভাবে প্রশ্ন কৰিলে –
: “সিদিনা তুমি মোক খাবলৈ দিয়া মাছৰ আঞ্জাখিনিত কি মিলাই দিছিলা ? তুমি পঠিয়াই দিয়া বস্তু খায়েই মোৰ এই অৱস্থা হ’ল !!”
মিলি হতভম্ব হ’ল । কি কথা কয় এই মানুহগৰাকীয়ে ! যি গৰাকী নাৰীৰ দুখ আৰু চকুপানীৰ লগত তাই একাকাৰ হব খুজিছিল –সেই গৰাকী নাৰীয়েই তাইক ইমান ডাঙৰ মিছা অপবাদ এটা সানি দিছে । মিলি মনে মনে আনৰ অপবাদ শুনি বহি থকা ছোৱালী নহয় । তায়ো অজন্তাক টানকৈ কিবা কিবি ক’বলৈ ধৰিলে । শ্যাম সেইদিনা মিলিহঁতৰ ঘৰতে আছিল । সি কোনোমতে দুয়োজনী মহিলাৰ মাজত হস্তক্ষেপ কৰি পৰিস্থিতি সহজ কৰি তুলিলে । অজন্তাই এইটো ছেগতে শ্যামৰ বুকুৰ মাজত সোমাই হিয়ালি জিয়ালি কৈ কান্দিলে । মিলিৰ কিন্তু অজন্তাৰ এই কান্দোন ভেকো ভাওনা যেনহে লাগিল । অজন্তাই কেতিয়াও কোনো শিশুকে মৰম কৰি পোৱা নাই – একোলা লোৱা দূৰৰ কথা ।
মিলিৰ অনুৰোধতে শ্যামে তাইক অনুজিতৰ ওচৰলৈ লৈ গ’ল । অনুজিতে শ্যামক দেখিয়েই চিঞৰ মাৰি উঠিল –
: “ আৰে ডাক্তৰ চাহাব ! আহক আহক – মোৰ বৰবাদি চেলিব্রেট কৰোঁ আহক !” দিনতে মদ খাই অনুজিত মাতাল হৈ আছে । শ্যামে কিবা এষাৰ কোৱাৰ আগতে সি মাত লগালে –
: “এইবোৰ চব বেপাৰী । ফালি পেলোৱা তোমালোকৰ ডাক্তৰী কিতাপ পত্র ! এনেই মানুহক ঠগিবৰ বাবেহে এইবোৰ কিতাপ পত্র । একো কৰিব নোৱাৰা তোমালোকে !”
: “ ডাক্তৰবোৰো মানুহহে দাদা । ভগবান নহয় …” শ্যামে সৰুকে মাত লগাওতেই অনুজিতে পুনৰ গৰ্জি উঠিল –
: “ডাক্তৰবোৰ মানুহ নহয় – পিশাচ ! আৰু ভগবান –নাম নল’বা মোৰ আগত সেই কণাটোৰ !!”
শ্যামে এইবাৰ একো নকৈ মনে মনে থাকিল । কিছু সময়ৰ পিছত অনুজিতে পুনৰ ক’লে –
: “শ্যাম , কোৱাচোন আছেনে এনে কোনোবা ডাক্তৰ যি সঁচাকৈ চিকিৎসা কৰিব পাৰে – এই ‘পি চি অ ডি’ নে কি বোৰৰ !”
‘পি চি অ ডি’ – এই শব্দটো কৈ অজন্তালৈ কট মটকৈ চালে সি । তাই ভয়তে কুচি মুচি হৈ পৰিল । মদ খাবলৈ ল’লে যেতিয়া তাইৰ ওপৰত সামান্য অজুহাততে মাৰ কিলো পৰিব । ক’ৰ পৰানো কি হৈ যায় – ভাবি নাপায় তাই !
: “দাদা, বৌৰ বডিটোৱে ফিটাচ ৰিজেকচন কৰি আছে । আপোনালোকে অলপ সময় বাট চাওক । বৌৰ বডিটোক এডজাষ্ট হ’বলৈ দিয়ক । তাৰ পিছত ট্রিটমেন্ট কৰি লাহে ধীৰে আগবাঢ়ক ।”
: “ফাল্টু কথা নকবা । আমাতকৈ পিছত বিয়া কৰোৱা ভাইটোৰে লৰা ছোৱালী হ’বৰ হ’ল । বয়সো ৰৈ নাথাকে নহয় … ”- অনুজিতে গেঙেৰী মাৰি ক’লে ।
শ্যামৰ হঠাৎ মন গ’ল তাৰ মাক অৰুণিমাই দিয়া দৰ্শনৰ জ্ঞান অলপমান অনুজিতক দিবৰ বাবে । সি ক’লে –
: “দাদা, এই পৃথিৱীত কিমানবোৰ অনাথ ল'ৰা ছেৱালী আছে ..সিহঁতৰ এটাকে তুলি তালি ললেও চোন আপোনাৰ পিতৃ হোৱাৰ ইচ্ছা পূৰ্ণ হ’ব !”
অনুজিত জাঙুৰ খাই উঠিল –
: “পাগল হৈছা নেকি তুমি ? ক’ৰ অনুজিত চলিহা আৰু ক’ৰ কেও কিছু নথকা , তেজ মঙহৰ পৰিচয় নোহোৱা অনাথ লৰা এটা ! মোৰ তেজ, মঙহ , মোৰ জিন, মোৰ ক্রমজম নহলে এই পৃথিৱীত মোৰ অস্তিত্ব ক’ত থাকিব !!!”
: “It is the heart that is important অনুজিত দাদা !”- শ্যামেও হাৰ নামানিলে । কি ঠিক মাকে সদায় কৈ থকা বাক্য শাৰীয়ে যদি কেনেবাকৈ অনুজিতৰ দৰে বৰ্বৰ, নিষ্ঠুৰ ব্যক্তি এজনৰ চিন্তাধাৰা সলাই দিয়ে !
শ্যামলৈ অলপ খঙেৰে চাই মুখেৰে কিবা এটা ভুৰভুৰ কৰি অনুজিত ওলাই গ’ল ৰুমৰ পৰা । আইতাকক সেৱা এটা কৰি শ্যামো গুচি আহিল সিহঁতৰ ঘৰৰ পৰা । আজি তাৰ ৰুলীৰ লগত দীঘলী পুখুৰীৰ পাৰত থকা Café Coffee Day ত বহি কফি খোৱাৰ কথা আছে ।
অনুজিত উন্মাদ হৈ পৰিছিল । বেৰত ওলমাই থোৱা কৃষ্ণৰ ফটোবোৰ এখন এখনকৈ দলিয়াই পেলাইছিল । মাকে মানা কৰাত জোৰেৰে ঠেলা মাৰি আঁতৰাই পঠিয়াইছিল । দুৰ্বল বুঢ়ী মানুহগৰাকী কোনোমতেহে মুখ থেকেচা খাই নপৰাকৈ থাকিল! অজন্তাই ভয়তে ওচৰতে থকা দেওৰেকৰ ঘৰলৈ ঢাপলি মেলিছিল ।
দেওৰেকে নতুনকৈ বিয়া কৰাইছিল । দেওৰেকৰ নতুন কইনা মিলিলৈ অজন্তাৰ অহেতুক আক্রোশ এটা আছিল । তাইৰ সমান ধুনীয়া নহয় যদিও কইনাজনীৰ মুখত এটা কোমলতা আছে । বুকুখনত যেন মাতৃৰ মমত্বৰে ভৰি আছে – এনে লাগে তাইৰ । এইজনী ছোৱালী চকুৰ আগত তাইতকৈ আগেয়ে মাক হ’লে অনুজিতে তাইক কি কৰিব ভাবি নাপায় ! এৰা তায়োতো মাক হ’লহেঁতেন ! হেমন্তৰ সন্তানৰ মাক ! আজি তাইৰ সিদিনা হাঁহি হাঁহি মাৰি পেলোৱা হেমন্তৰ বীৰ্যৰে তাইৰ কোষত গঢ় লোৱা সন্তানটোলৈ মনত পৰি দুটোপাল তপত চকুপানী সৰি পৰিল ! মিলিয়ে সহানুভূতিৰে তাইক সাৱটি ধৰিলে । কিন্তু অজন্তাই মিলিক সাৱটি কন্দাৰ পৰিবৰ্তে ওলোটাই কঠোৰ ভাবে প্রশ্ন কৰিলে –
: “সিদিনা তুমি মোক খাবলৈ দিয়া মাছৰ আঞ্জাখিনিত কি মিলাই দিছিলা ? তুমি পঠিয়াই দিয়া বস্তু খায়েই মোৰ এই অৱস্থা হ’ল !!”
মিলি হতভম্ব হ’ল । কি কথা কয় এই মানুহগৰাকীয়ে ! যি গৰাকী নাৰীৰ দুখ আৰু চকুপানীৰ লগত তাই একাকাৰ হব খুজিছিল –সেই গৰাকী নাৰীয়েই তাইক ইমান ডাঙৰ মিছা অপবাদ এটা সানি দিছে । মিলি মনে মনে আনৰ অপবাদ শুনি বহি থকা ছোৱালী নহয় । তায়ো অজন্তাক টানকৈ কিবা কিবি ক’বলৈ ধৰিলে । শ্যাম সেইদিনা মিলিহঁতৰ ঘৰতে আছিল । সি কোনোমতে দুয়োজনী মহিলাৰ মাজত হস্তক্ষেপ কৰি পৰিস্থিতি সহজ কৰি তুলিলে । অজন্তাই এইটো ছেগতে শ্যামৰ বুকুৰ মাজত সোমাই হিয়ালি জিয়ালি কৈ কান্দিলে । মিলিৰ কিন্তু অজন্তাৰ এই কান্দোন ভেকো ভাওনা যেনহে লাগিল । অজন্তাই কেতিয়াও কোনো শিশুকে মৰম কৰি পোৱা নাই – একোলা লোৱা দূৰৰ কথা ।
মিলিৰ অনুৰোধতে শ্যামে তাইক অনুজিতৰ ওচৰলৈ লৈ গ’ল । অনুজিতে শ্যামক দেখিয়েই চিঞৰ মাৰি উঠিল –
: “ আৰে ডাক্তৰ চাহাব ! আহক আহক – মোৰ বৰবাদি চেলিব্রেট কৰোঁ আহক !” দিনতে মদ খাই অনুজিত মাতাল হৈ আছে । শ্যামে কিবা এষাৰ কোৱাৰ আগতে সি মাত লগালে –
: “এইবোৰ চব বেপাৰী । ফালি পেলোৱা তোমালোকৰ ডাক্তৰী কিতাপ পত্র ! এনেই মানুহক ঠগিবৰ বাবেহে এইবোৰ কিতাপ পত্র । একো কৰিব নোৱাৰা তোমালোকে !”
: “ ডাক্তৰবোৰো মানুহহে দাদা । ভগবান নহয় …” শ্যামে সৰুকে মাত লগাওতেই অনুজিতে পুনৰ গৰ্জি উঠিল –
: “ডাক্তৰবোৰ মানুহ নহয় – পিশাচ ! আৰু ভগবান –নাম নল’বা মোৰ আগত সেই কণাটোৰ !!”
শ্যামে এইবাৰ একো নকৈ মনে মনে থাকিল । কিছু সময়ৰ পিছত অনুজিতে পুনৰ ক’লে –
: “শ্যাম , কোৱাচোন আছেনে এনে কোনোবা ডাক্তৰ যি সঁচাকৈ চিকিৎসা কৰিব পাৰে – এই ‘পি চি অ ডি’ নে কি বোৰৰ !”
‘পি চি অ ডি’ – এই শব্দটো কৈ অজন্তালৈ কট মটকৈ চালে সি । তাই ভয়তে কুচি মুচি হৈ পৰিল । মদ খাবলৈ ল’লে যেতিয়া তাইৰ ওপৰত সামান্য অজুহাততে মাৰ কিলো পৰিব । ক’ৰ পৰানো কি হৈ যায় – ভাবি নাপায় তাই !
: “দাদা, বৌৰ বডিটোৱে ফিটাচ ৰিজেকচন কৰি আছে । আপোনালোকে অলপ সময় বাট চাওক । বৌৰ বডিটোক এডজাষ্ট হ’বলৈ দিয়ক । তাৰ পিছত ট্রিটমেন্ট কৰি লাহে ধীৰে আগবাঢ়ক ।”
: “ফাল্টু কথা নকবা । আমাতকৈ পিছত বিয়া কৰোৱা ভাইটোৰে লৰা ছোৱালী হ’বৰ হ’ল । বয়সো ৰৈ নাথাকে নহয় … ”- অনুজিতে গেঙেৰী মাৰি ক’লে ।
শ্যামৰ হঠাৎ মন গ’ল তাৰ মাক অৰুণিমাই দিয়া দৰ্শনৰ জ্ঞান অলপমান অনুজিতক দিবৰ বাবে । সি ক’লে –
: “দাদা, এই পৃথিৱীত কিমানবোৰ অনাথ ল'ৰা ছেৱালী আছে ..সিহঁতৰ এটাকে তুলি তালি ললেও চোন আপোনাৰ পিতৃ হোৱাৰ ইচ্ছা পূৰ্ণ হ’ব !”
অনুজিত জাঙুৰ খাই উঠিল –
: “পাগল হৈছা নেকি তুমি ? ক’ৰ অনুজিত চলিহা আৰু ক’ৰ কেও কিছু নথকা , তেজ মঙহৰ পৰিচয় নোহোৱা অনাথ লৰা এটা ! মোৰ তেজ, মঙহ , মোৰ জিন, মোৰ ক্রমজম নহলে এই পৃথিৱীত মোৰ অস্তিত্ব ক’ত থাকিব !!!”
: “It is the heart that is important অনুজিত দাদা !”- শ্যামেও হাৰ নামানিলে । কি ঠিক মাকে সদায় কৈ থকা বাক্য শাৰীয়ে যদি কেনেবাকৈ অনুজিতৰ দৰে বৰ্বৰ, নিষ্ঠুৰ ব্যক্তি এজনৰ চিন্তাধাৰা সলাই দিয়ে !
শ্যামলৈ অলপ খঙেৰে চাই মুখেৰে কিবা এটা ভুৰভুৰ কৰি অনুজিত ওলাই গ’ল ৰুমৰ পৰা । আইতাকক সেৱা এটা কৰি শ্যামো গুচি আহিল সিহঁতৰ ঘৰৰ পৰা । আজি তাৰ ৰুলীৰ লগত দীঘলী পুখুৰীৰ পাৰত থকা Café Coffee Day ত বহি কফি খোৱাৰ কথা আছে ।
No comments:
Post a Comment